Deze expedities eisen natuurlijk zware tol van dit ruim100 jarige schip. In de tijd dat hij uit het water ligt gaan de eigen mensen van de Europa met man en macht aan de slag alles weer te repareren, te schilderen en te herstellen. Voor de voyage-crew (de mensen die deze reis geboekt hebben) komt er op die dag ook een einde aan hun avontuur. Sommige dromen al hun hele leven een onderneming als deze aan te gaan. Voor bijna alle mensen die ik gesproken heb, is deze droom ook uitgekomen en misschien nog wel meer. Je legt duizenden zeemijlen af op een schip zoals het ongeveer eeuwen daarvoor ook al geschiedde. In ons geval grotendeels afhankelijk van de wind (we hebben natuurlijk ook nog eens 2x350 pk motoren aan boord) leg je grote afstanden af op natuurkrachten. En dat die krachten groot kunnen zijn bleek tijdens de storm tussen South Georgia en Tristan da Cunha waar we orkaankracht (windkracht 12) trotseerden. Je bent, met een 50 meter lang schip, dan maar een notedopje in die onmetelijke oceaan. Maar met alle kennis en kunde van de permanente crew is het gevecht met deze krachten een ultieme uitdaging.

Natuurlijk is voor vrijwel iedereen het bezoek aan Antarctica het absolute hoogtepunt. Ondanks dat we misschien het meest bescheiden stuk van dit continent bezoeken, is de grootsheid er niet minder om. IJsbergen zo groot als voetbalstadions, gletsjers van 60 meter of hoger en de oneindige wildlife zoals de ontelbare pinguins, zeehonden en de machtige walvissen. Zelfs voor deze barman die eigenlijk helemaal geen barman is, kijk ik telkens mijn ogen weer uit :-D Na 3 Zuidpool-expedities ook voyage-crew te zijn geweest, kreeg ik van de Bark Europa eind 2016 de job aangeboden om 2 expedities mee te varen als barman. Ik had tijdens mijn reizen mijn voorgangers wel aan het werk gezien. Een drankje inschenken, een chipje presenteren en zorgen dat er koekjes bij de koffie zijn. Maar daar kom ik wel even van terug! Het is veel meer dan dat. Omdat je vrijwel de gehele tijd met de voyage-crew optrekt, ben je vraagbaak, meldpunt van storingen, opdweiler van glaasjes wijn die door de lucht vliegen tijdens een storm, EHBO-er als er weer iemand uit de bocht vliegt als het schip een kant op zwiept, koffie- en theezetter en ga zo maar door. Daarnaast bestaat er een strikt tijdschema. Daar heb ik enorm aan moeten wennen. In mijn eigen bedrijfje, waar ik in mijn uppie werk, heb ik geen tijdschema´s, geen pauzeschema, geen opstaan en naar bed-schema. Ik werk dan zoals het werk zich aanbiedt. Na de eerste expeditie, die 20 dagen duurde, had ik dat schema toch wel voor 99% in mijn hoofd zitten. Maar ook de voyage-crew gaat wennen aan de tijdschema´s. Als om 10u en 16u ´cookie time´ is, dan beginnen de meesten al te watertanden voordat ik de koektrommel presenteer, een soort pavlov-effect.

Ik bemerkte ook een enorme ´graai cultuur´. Pakken wat je pakken kan en je niet afvragen of je medereizigers ook nog een koekje zullen aantreffen in die trommel! Ik bedacht hoe ik was toen ik voyage-crew was. Deed ik dat destijds ook? Nou, ik denk het wel. Deels verklaar ik dit omdat je lichaam bijna 24u per dag bezig is de bewegingen van het schip op te vangen. Je spieren staan bijna altijd op spanning, ook als je in je bed ligt want daar kun je echt van links naar rechts gegooid worden en soms moet je je nog vasthouden om niet uit je bed te rollen. Slapen is dan een luxe. Je lijf schreeuwt om suikers die je weer energie kunnen geven.

Al bijna een week geleden ging het laatste pak koekjes open. Vanaf dat moment bakte een van de meiden aan boord eigen gemaakte koekjes (die ook nog eens veel lekkerder zijn) Zo zijn alle voorraden bijna of helemaal opgeconsumeerd. Natuurlijk is er altijd ´extra´aan boord want je wilt toch niet dat je de laatste dagen helemaal niets meer hebt. En tot op de laatste dag weten chef Gjalt en Emma de meest fantastische maaltijden op tafel te toveren. Iedereen heeft daar dan ook onmetelijk respect voor.

Na aankomst in Kaapstad zal ik daar samen met mijn vriendin Ingrid nog een weekje vakantie vieren om daarna weer richting Nederland te gaan alwaar dus een bomvolle (werk)agenda op me wacht. En eerlijk gezegd kan ik niet wachten weer te beginnen!

Ik ben dan precies drie maanden van huis geweest. Drie maanden! Dat heb ik ooit twee keer eerder gedaan: In 1980 en in 1985 toen ik in de staat New York in zomersportkampen als leider werkte en oa rugbyles gaf. Maar toen was ik resp. 20 en 25.

Als je er over nadenkt lijkt het wel van de zotte. Ik kon dit deze keer alleen maar doen omdat ik mijn eigen bedrijfje heb. Klanten leefden met me mee en konden alleen maar dromen ook nog zoiets te mogen doen. Of ik het nog een keer zou doen als barman kan ik nu niet zeggen. Een impulsief antwoord zou ´nee´ zijn, maar dat komt ook omdat de batterijen nu wel erg op zijn, het lijf bont en blauw van de bodychecks met het schip, en de dagelijkse routine diverse lichaamsuitgangen uitkomt... Niet impulsief zou ik antwoorden: Ik kan niet ieder jaar of misschien iedere 2 jaar mijn bedrijf 3 maanden dichtdoen. Dan ben ik niet geloofwaardig naar mijn klanten maar ook niet naar mijzelf. In deze periode heb ik geen inkomen. De job als barman was op vrijwillige basis. Dus die volle werkagenda bij terugkomst is zeer welkom. Maar ik vind 3 maanden non stop koffie en thee zetten, koekjestrommels vullen en schooljuf zijn tov een groep volwassenen toch niet mijn ding. Dat wil niet zeggen dat ik spijt heb van deze onderneming, integendeel. Ik heb genoten van de crew van de Europa, van de beide voyage-crews en natuurlijk van al het natuurschoon. Maar vooral de ervaring die ik mocht beleven op een tall ship een onderdeel te mogen zijn, heeft mij een levensverrijking gegeven. Het onderbrak ook mijn huidige werk dat ik al 20 jaar doe. Ik had al enorm respect voor de deckhands (matrozen), de kombuis crew, gidsen, de engineer, de scheepsarts, stuurman-vrouw en kapitein maar dat is alleen nog maar verder gegroeid. Een drijvend hotel en expeditieteam runnen vergt oneindige inzet van iedereen. En dat zag ik gebeuren, iedere dag, zonder enige restrictie. Ik ben de organisatie van de Bark Europa dan ook zeer dankbaar dat ze mij deze kans gegund heeft. Of ik mijn werk goed heb gedaan weet ik niet. Zeelui zijn kort van tekst of woord. Ik moet het misschien omdraaien: Zodra je niet hoort dat je het niet goed doet, zal het wel goed zijn.

3 maanden barman op de Bark Europa... het zit er op. Ik wil alle lezers van deze blog bedanken voor hun interesse en medeleven. Ik vond het een eer iedereen te laten meegenieten van dit avontuur. Ciaodoe Met vriendelijke groeten,